Hayata Özgü

Yazmak bir dışa vurum benim için; kimi zaman kendimi kimi zaman dolaylı-dolaysız yansımaları. 

İşte ben de buradayım, bloglananlar kervanındayım...


5.04.2011

Babam - Kızım

eğer bir gün,
bir kızım olursa
o da,
benim sevdiğim gibi babamı
sevsin isterim babasını
bir şarkıda, bir şiirde
gözleri dolsun isterim.


2.03.2011

Unutulan 3 yıl

Farkettim ki insanoğlu aslında hayatının en önemli dönemi olan 0-3 yaş arasını hatırlamıyor. Oysa  bu yaşlar en masum olduğumuz ve en çok şeyi hiç birşey bilmeden öğrendiğimiz yaşlar.

Yeni doğmuş bir bebeği elinize aldığınıza ne hissedersiniz? Sevgi, koruma, saflık... Peki ya o bebek ne hisseder? Bunu bilebilir miyiz? Hiç birimiz bir doktor, bir hemşire hatta ve hatta annemiz bizi ilk kucağına aldığında ne hissettiğimizi hatırlamıyoruz. İlk ağladığımızda ne hissedip ağladığımızı da hatırlamıyoruz. İlk açlığı nasıl hissettiğimizi, ilk gülücüğü nasıl öğrendiğimizi... İlk kez uyuyup ilk kez uyandığımızda farkettiklerimizi bilmiyoruz.

Oysa şimdi dünyayı geziyoruz, kitaplar okuyoruz, dersler alıyoruz, beceriler kazanıyoruz. Bütün bunlara rağmen halen o bebek halimizi bilemiyoruz.

Kimbilir çocuk sahibi olma içgüdümüz bundan kaynaklanıyordur belki de. Yeni doğanda kendimizi bulmaya çalışmaktır. Onun savunmasızlığında kedini savunmaktır.

Şimdi bir fırsatım olsa mesela bu 3 yılı hatırlamak için. Doğduğum günden 3 yaşıma gelene dek her günümü hatırlasam. Bu muhteşem bir şey olurdu sanıyorum. Annemim çaresizliğini bilsem, benim saflığımı görsem... Babamın korkularını, ablamın merakını anlasam... Bugün çok daha başka bir insan olurdum eminin. Bugün başka bir dünya olurdu.

31.01.2011

Yaşamayı öğrenirken


Sadece yaşamayı öğreniyoruz aslında. İlk önce nefes alarak öğrenyoruz ve ağlayarak. İlk sütü emerek öğreniyoruz sonra. Çok geçmiyor yürüyerek ve konuşarak öğreniyoruz bu hayatı yaşamayı.

Büyüyoruz. Okuyarak ve hatta yazarak, yaşamayı öğrenmeye başlıyoruz. Daha fazla ve daha hızlı... Bu yüzden hızlanıyor zaman. Zamana karşı yaşamayı da öğreniyoruz bir zaman sonra.

Severek, özleyerek ve hatta kızarak yaşamayı öğreniyoruz geçen zamanda. Hasretler, ayrılıklar, kırıklıklar, aldatmalar, aldanmalar, kaybetmeler. Tüm bunlarla birlikte nasıl yaşanır öğreniyoruz biz insanlar. Öyle ki; yalanla bile öğreniyoruz.

Kimimiz yeni bir hayat dünyaya getirerek öğrenmeye devam ediyor. Ona da öğretebileceğini sanıyor. Öyle umuyor. Ama hiç bir yaşam ona öğretmek istediklerimizle öğrenmiyor yaşamayı.

Uykuda öğreniyoruz nasıl yaşanır. Rüyalarda kimi zaman. Öyle iyi öğreniyoruz ki bu yaşamı; sabah uyanacağımızı bilmeden saatin alarmını kuruyoruz. Ajanda tutuyoruz ileri tarihlere not düşerek.

Bir vakit sonra hastalıklarla tanışıyoruz ve onlarla yaşamı öğreniyoruz. İlaçlarla, tahlillerle, tedavilerle nasıl bu hayatta kalırız, öğreniyoruz bir bir. 

Ve biz buna yaşamak diyoruz.
Oysa hepimiz, birçok şeyi öğrenemeden çekip gidiyoruz.

25.01.2011

Telaşe


Yeni türkü sahnede. Aklımda gençlik telaşı. Boşvermiş dans ediyorum.
Hava ılık. Bahar. 
Sarhoş değilim, tüy gibi yüreğim. Savruluyor oradan oraya. 
Hala masallar var. Kahkahalar hesapsız. 
En güzel zamanım. Daha 19. Taptaze. 
O gece söylemediniz ya; mümkün mü artık dönmek?


YazarNotu: Uzun zaman sonra tekrar form tutma çabası :)

31.12.2010

Ne oldu ne bitti?

Bir telaş başlamıştık 2010’a. Neler oldu neler... uzun ve heyecanlı bir seneydi. Nasıl geçti anlamadım bile. Şöyle bir hatırlamak istedim sadece.

Herşey normal başlamıştı. Ta ki benim dinmek bilmeyen başağrılarım ve düşmeyen tansiyonumla acile gidene kadar. Yediğim iğne ve ilaçların etkisiyle biraz hafiflemiş olsa da, yapılan tetkikler ve tansiyon takibinin sonunda ilaca başlamam gerektiğine karar verdi doktorum. 2010 yeni bir hastalıkla başladı benim için. Hiper tansiyon...

Ocak böyle biterken, şubat mart geçerken benim bitmek bilmeyen okulumun ve tüm enerjimi alan işimin arasında çırpınırken geçiyordu zaman. Oysa nisanda sevdicek askere gidecekti. Tam biz bunları hesaplarken, araya güzel bir gelişme eklendi ve ailemle tanıştı benim sevgilim.

Ayrılık mevsimi değildi ilkbahar hiç bi zaman. Ama bu yıl sonbaharla takas ettiler işte. Ha oldu ha olacak derken, Sevdicek jandarma oldu Antep’te. Kısa dönem olmasına sevinirken, uzak olmasına üzülüyordum. Sonra, neyse ki kısa dönem diye yine kendimi avutmayı öğrendim. Yine de 6 ay nasıl geçecekti?

Öte yandan hayat akıyordu, durduramıyordum. Zaten durdurmaktan ziyade bir an önce geçmesini diliyordum. Öyle böyle derken, Mayıs geldi ve artık GYTE’de son sınavlarıma girdim. Bitmişti artık. İnanması güç ama bitmişti. Bir kabustan uyanmıştım adeta. Bu kadar yıpratıcı olmasaydı keşke diye düşündüysem de sonra boşverdim. Bitti ya işte. Mezun oldum sonunda.

Yağmurlarla geçen haziran, GYTE için bir felaket oldu. Su basan kampüste hayat durdu. Sadece mezun olanları çağırdıkları ve beni kendi dönemimle katılmaktan mahrum ettikleri mezuniyet töreni de böylece iptal oldu. Dürüst olmak gerekirse, her ne kadar üzülsem de “Ahımı aldın GYTE” demekten kendimi alamadım. Böylelikle lisans defterini de kapamış oldum.

Sevdiceğin yolunu beklemeye devam ederken, tüm bu yoğunluklar biraz olsun kafamı meşgul ediyordu. Ama yetinemeyen bi insan olduğum için İngilizce kursuna başladım sanki bilmiyormuşum gibi. Yaz aylarının boşluğunu değerlendirmiş oldum aslında. Haziran temmuz ağustos sıcaklarında yeni arkadaşlar edindim ve WSI’nin keyfini çıkardım.

Bu esnada Ağustos sonuna doğru iş yerinde de beklenmedik gelişmeler oldu. Tam toruldum  artık diyorken, bu iş beni sıkıyor derken enteresan bi şekilde IBM tarafında işten çıkarıldığımı öğrendim. Hani bi şaşırdım ama üzüldüm desem yalan söylerim. Omzuma çöreklenen yük kalkmıştı bi anda. IBM’den ofise döndüğümde ise sevgili patronlarım benimle çalışmaya devam edebileceklerini söylediler. Bir yer kapanırken bir yer açılıyordu. Hayat böyleydi ve beni benden daha iyi düşünen birinin yukardan gülümsediğini anımsıyordum ben.

Hayatı boyunca büyük konuşmuş olmaktan ağzı yanan ben “Şu okul bitsin daha başka bişey yapmam” demiştim ya, olmadı. Olamadı. Master programlarını araştırmaya koyuldum ve Yeditepe Üniversitesinde açılan Bilgi ve İnovasyon Yönetimi bölümünü keşfetmemle kararlarım değişti. Bu bölüme girmeliydim. Evrakları diplomayı hazırlayıp başvurumu yaptım. Mülakata gittiğimde Aykut hoca ile yaptığımız görüşme beni bir kez daha doğru yerde olduğuma ikna etti ve kaydımı yaptırdım.

Öte yandan tekrar okulun başlayacak olması pek gündemimde değildi. Zira artık eylül gelmişti ve bu sefer sonbahar kavuşma mevsimi olacaktı. Günler bir birini kovaladı. Nihayet o gün geldi. Sanki hiç gitmemişti. Sanki 6 ay geçmemişti. Tüm özlem ve hüzün silindi yeniden elini tutunca. İşte şimdi hayat daha bir gülümsedi bana. Bitmişti artık. Ve bir daha olmayacaktı.

Ben yine okul-iş arası mekik dokurken, sevdicek de iş bakmaya başladı. Görüşmelere gidiyor ama olumlu ya da olmsuz bir cevap alamıyorduk. Ekim ayı başlarında dedemler Ankara’ya dönmeden önce onlar da Dinçer’le tanışmak istediler. Bizim evde toplandık ve hep beraber oturduk, sohbet ettik, yemekler yedik. Bu güzel akşamın sonunda dedemlerden de olumlu izlenimler almış olmanın mutluluğunu tattık.

Ve aralığın bu son günlerinde, benim canım dostlarım Tuğçem ve Hafizem İstanbul’a geldiler. Hem de bu sefer yanlarında sevdicekleriyle birilkte. İlk kez 6 kişi olmuştuk. Bu yıl hepimize uğur getirmişti anlaşılan.

Bugün 2010’un son günü. Aslında son gün diye bir şey yok ya, formaliteden işte. Yarın yine kaldığı yerden devam edecek hayat. Bakalım 2011 neler getircek bizlere...

26.10.2010

Tahterevalli Dünya@Facebook

Facebook sayfasından yeni fotoğraflar, şarkılar, videolar ve yazılarla paylaşıma devam ediyorummmmm!!!!!!!!

Takip etmek için:

31.08.2010

Sen Gidiyorsun

Adamlar bi şarkı yapmışlar. Adını da 'Sen gidiyorsun' koymuşlar. 5 ay dayandım. Sonunda dönmene az kaldı nasıl olsa diye dinledim bugün. 
Sanki sen daha yeni gidiyormuşsun gibi.. Kalbim sıkıştı.. Halbuki geleceksin şunun şurası kaç gün sonra. Onca zaman geçmişti halbuki. Alışmıştım biraz da olsa. Gittiğini unutmuş, geleceğini hayal ediyordum. Daha dün gitmişsin gibi ellerim dolaştı birbirine, ne yapsam bilemedim. Sustum kaldım öylece.
Şimdi bir ricam var bu bir grup insandan, 'sen geliyorsun' diye bir şarkı yapıp gönlümü alsınlar. Ya da ben gidip bir kutu gripin alayım...