Hayata Özgü

Yazmak bir dışa vurum benim için; kimi zaman kendimi kimi zaman dolaylı-dolaysız yansımaları. 

İşte ben de buradayım, bloglananlar kervanındayım...


18.08.2009

Yazar ne yazar?

Herhalde her insan merak ediyordur; okuduğu yazıların hangi şartlarda, nelerden etkilenilerek yazıldığını. Yazıyı kaleme alan sadece kendi tecrübelerini, düşüncelerini mi yazıyor, yoksa ertafından gördükleri duydukları doğrultusunda mı yazıyor? Belki ikisi de değil, tamamen hayal ürünü tüm kurgular. Kim bilir okuduklarından çalıyor belki de farketmeden, farkettirmeden.

Bana gelecek olursak... Aslında tüm bunların bir kolajı benim yazdıklarım. Kurduğum uzun cümleler, içinden çıkamadığım anlamların kağıda birer aksi. Anlatmayı ne kadar becerebiliyorsam o kadar aktarabildiğim... Biraz kendimden bir parça katıyorum, biraz otobüste yanıma oturan gazeteci kadından, biraz da uydurduğum hayallerden. Önceki gece okuduğum bir cümleyi seviyorum bazen. Not etmişsem bir kenara, düşünüyorum kim neden nasıl yazmış diye.

Uzakta tanımadığım bir adam ya da kadın, belki bilgisayarının başında, belki ufak bir not defterine yazmış. Karalamış beğenmediği yerleri. Yerine yenilerini yazmış. Yazarken saat kaçtı acaba? Yağmur yağıyordu belki de. Müzik dinliyordur kimisi. Kahve içen de vardır muhakkak. Bir yerlede birileri yazıyor, karalıyor durmadan. Bir beklentisi olmadan, içinden geldiğince oynuyor kelimelerle. Kimi zaman kelimeler oynuyor yazanla, dalga geçercesine.

Bazen yarım kalır yazılar, sonu gelmez bir türlü. Bekletmek gerekir bir süre. Günler, aylar geçer üsünden tekrar açılır eski sayfalar. Zamanı dolmuşsa dökülür yazının eksik kalanları. Öyle an olur ki bir sinirle yırtar atarsın çöpe sayfalarcasını. Pişman da olsan, kimi yazılar atılmak için yazılmıştır. Onların da kaderi vardır, yok olacağı günü saklayan. Ölümü beklercesine, bilmeden bekler yazılar da kaybolacağı günü. Yazanın bile elinde değildir bu günü belirlemek çok zaman.

Unutulanlar ise an can sıkanları benim gözümde. Aklımda kurguladığım bir yazı, o an not edemediğim için uçup gider gündelik telaşlarda. Kaybedersin hikayeni, bir eşyanı kaybetmiş gibi gelir o an. Başka bir şey bulayım da yazayım istersin. Sanki aklın durur o an. Bir cümle bile yazamazsın. İlham perisini beklersin, gelip kulağına üflesin diye. Onun da kesin senden önemli işleri vardır. Bekledin mi gelmez öyle. Nazlıdır da kimi zaman. Sancılıdır. Konuyu söyler, gerisi gelmez bir türlü. Böylece başlamadan biter kimi yazılar, doğmamış bebekler gibi.

Bu yüzden merak ederim okuduğum satırları kim ne şekilde yazdı diye. Kendini mi anlattı bir başkasını mı önemini kaybeder o an. Hangi koşullarda yazıldığıdır merakımı cezbeden. Görmek isterim bir yerlerde, bir şehirde gündüz ya da gece kağıda akan cümlelerin doğuş anını....

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder